Progressie

Als er iets is in de wereld dat constant is, dan is het verandering.

Zo, daar ben ik weer na ruim 2 jaar. Waar andere mensen in een pandemie ontzettend veel zijn gaan schrijven en bloggen, deed ik dat niet. Sterker nog, ik heb amper een woord geschreven. Ik heb een podcast opgezet als nieuwe hobby, maar schrijven… ik schreef al genoeg tijdens mijn werk. Ook fotografie heb ik niet meer opgepakt, om er achter te komen dat mijn Canon EOS 6D zo goed als de geest heeft gegeven. Onhandig voor iemand die geen geld heeft voor een nieuw model. Ik heb altijd gezegd dat ik ooit nog een tweede boek wilde schrijven en ik zal toch ergens moeten beginnen. Dus vandaar dat ik mijn blog uit het stof haal.

Er is veel gebeurd in de afgelopen pandemie en nu de Corona crisis bijna over is (gok ik even zo, pin me er niet op vast), heb ik dit afgesloten met een nieuwe woning. Na 13,5 jaar anti-kraak te hebben gewoond was ik het wel beu. Mijn badkamer stortte in elkaar van ellende, de gangkast was onder water gelopen eind 2019 en zwarte schimmel kreeg hierdoor vrij spel. De katten hadden een massagraf geopend voor alle ratten en muizen die ze vingen. Het putje op straat pruttelde nog steeds een groen goedje dat rechtstreeks uit een laboratorium van een of andere Marvel schurk had kunnen komen. En een gemuteerde mega spin vond zijn weg vrolijk door de gang de woonkamer in. Terwijl je zijn poten gewoon hoorde lopen. Op het moment dat je insecten hoort, dan moeten de van mij naar de hemel. Jeroen was nog zo vredelievend dat hij de spin (of wat het ook ooit was) naar buiten had gezet, maar de maat was vol. Dus hebben we het huis in vuur en vlam gezet en zijn we op onze motoren weg gereden.

(Goed, dat laatste is overdreven uiteraard, ik heb het huis gewoon achter gelaten en ben verhuisd met een aanhangwagen)

En nu woon ik op landgoed Wickevoort in Cruquius. Klinkt chique, i know. Ik woon echt niet fancy hoor, maar wel nieuw. De wijk is net uit de grond gestampt hier, inclusief warmptepomp en zonnepanelen. Dus zwaai maar dag met jouw handje, Putin – mijn eurootjes voor gas krijg je niet meer. (Nu verwacht ik niet dat hij een lezer is van mijn blog of zich zorgen maakt om mijn centen, maar je weet het nooit…) Ik heb een compacte gezinswoning met klein tuintje en ontzettend veel natuur in de buurt. Ik ben dus al meerdere keren gaan wandelen om muggen te happen (nieuwe non-corona hobby). Heerlijk. De wandeling dan, niet de muggen.
Het enige nadeel wat ik tot dusver weet te benoemen is dat het niet zo makkelijk bereikbaar is. Ik moet altijd met de auto of met de scooter ergens heen, wat voor iemand die op zijn tijd wel een slobberwijntje lust best wel een opgave is. Maar ik ben hier een gezonder leven gestart, dus het afbouwen van wijnland hoort hier blijkbaar ook bij.

Wickevoort is een community die vooral bezig is met groen wonen. Het moet allemaal klimaat verantwoord en dat was wel even nieuw. Er zit bijvoorbeeld een limiet aan warm water. Niet dat ik daar ooit aan kom, maar ik hou het wel in mijn achterhoofd. Mijn huis is ook niet snel verwarmd, dus de ramen open gooien de hele dag heeft als consequentie dat ik ’s avonds in de kou zit. Nu ventileert mijn huis zichzelf al prima dus de hele dag doorluchten is niet nodig. En het werd natuurlijk casco opgeleverd (want ja, sociale huur) dus hebben mijn vrienden en familie heel lief geholpen om er wat van te maken. En het is heel stijlvol, al zeg ik het zelf. Ik heb tot nu toe geen enkele issues gehad met de aanpassingen, maar goed, je zet ook een linkse rakker in een klimaatneutrale woning. Zelfs het afval scheiden in 3 bakken is dikke prima. Nu nog minderen met de vleesconsumptie en ik kan mijzelf oprecht een schouderklopje geven.

Ik moet ook bekennen dat ik blij ben dat ik deze kans heb gekregen. Ik zie dat het niet goed gaat met het klimaat. Ik voel het, want het is een warme zonnige dag van 16 graden in November. Ik zie bloemen in bloei staan langs de kant van de weg. Bizar.
Ik ben dan nog niet dusver gefrustreerd dat ik mijzelf aan kunst of talkshow tafels vast lijm, want lijm lijkt me ook geen best goedje voor de natuur. Maar ergens begrijp ik de paniek wel. Niet dat ik de acties helemaal begrijp (volgens mij irriteer je voornamelijk de groep met mensen die het zeer waarschijnlijk al met je eens waren) maar ik zou ook niet weten hoe het anders moet. Ik ben net uit mijn eigen persoonlijke crisis (Wie ben ik? Wat doe ik op aarde, waar kom ik vandaan, waar moet ik naar toe? Hoe kom ik van mijn Ferrero Rocher verslaving af?) om vervolgens niets te kunnen doen aan de wereld om mij heen. Pandemie, oorlog, inflatie, en dan ook het opwarmen van de aarde. En dit gaat uiteraard gepaard met zo veel gekibbel…
We zijn dus al zo hard bezig met deze aarde naar de getver te helpen dat mensen zich vastlijmen en kunst vernielen. Maar we bespreken voornamelijk hoe ongemakkelijk en irritant dat van ze is.
We vangen vluchtelingen op die van oorlog vluchten. Maar dan moet die oorlog wél in de buurt zijn, want anders noemen we die mensen “gelukzoekers”. Op dating apps kun je tegenwoordig aangeven of je wel of niet gevaccineerd bent. Niet bepaald een sexy onderwerp, maar daten in een lockdown is ook een soort mijnenveld kan ik je zeggen. Dus dan maar dit.
Ik weet ook niet wat ik moet antwoorden al men komt met de vraag of ik de boeren steun. Ik draai nog niet mijn autoraampje open als ik een stel koeien voorbij rij om te roepen dat ze moeten halveren (want ja, hoe moet je daar als koe op reageren?) Maar ik vind het eigenlijk wel. Dat wil niet zeggen dat ik de boeren wil benadelen, maar ik weet het anders ook niet. En als je het je kan veroorloven om met een tractor een paar honderd kilometer af te leggen om deuren plat te walsen, dan heb je blijkbaar nog genoeg geld. Ik had halverwege de weg al met een lege tank en een lege bankrekening gestaan. Maar aan de andere kant, alleen maar een vlag omkeren is natuurlijk ook ontzettend kneus. Schrikt echt helemaal niemand van, voor welk protest dan ook. Laat die vlag lekker met rust.
En als je dan toch een vlag gaat gebruiken: Gaan we dan met z’n allen voetbal kijken of boycotten we Quatar?
Ik was niet van plan daar ooit heen te gaan, los van wat ik vind van de bar slechte arbeidsomstandigheden. De twintig miljonairs die achter een bal aanrennen boeien me gewoon niet echt. Het enige wat ik interessant aan voetbal vind, is het uitbeelden van een VAR. Kon dat in het echte leven maar…

Het is een mooi ding dat mensen het nooit met elkaar eens hoeven te worden, maar jongens… kunnen we het één keer met elkaar eens zijn? Conservatief zijn is een luxe die we ons niet meer kunnen veroorloven. Laten we los laten hoe het was en verder gaan met hoe het moet.

Zegt ze dapper, terwijl ze een blik knakworsten opent en zich lichtelijk schaamt.

Wereldkind

Kort geleden heb ik een DNA test laten doen. Je weet wel, zo’n My Heritage kit waarbij je een wattenstaafje in je muil moet steken om de binnenkant van je wang even leeg te schrapen. Beter dan een Corona test kan ik je zeggen, waar ze even je huig proberen los te schroeven met een saté prikker en die vervolgens in één vloeiende beweging je neusgat in pompen tot ze een stukje afgestorven brein tegen komen.
Gelukkig kwam die test negatief terug en mijn DNA test positief. Niet dat ik ooit twijfelde dat ik DNA had (ik ben veel te onhandig om een android te zijn) maar deze test heeft mij een heel ander beeld van mijzelf gegeven. Het was op een gekke wijze heel bevrijdend. Ik wilde dit eerst voor mijzelf houden, maar ben eigenlijk zo happy er mee dat ik het besloten heb te delen.
Volgens de DNA test ben ik een mix van de volgende gebieden:

Voor het eerst in mijn leven dacht ik echt: wauw. Dat ben ík! Je weet dat Brazilië een enorme meltingpot is en dat hier zo’n beetje de meest gemixte mensen ter aarde wonen, maar nu zie ik pas echt hoe rijk mijn afkomst is. De kaart laat dan niet mijn woonplaats verder zien, maar blijkbaar wonen daar gewoon hele gemixte mensen (of is er niet genoeg DNA uit dat gebied bekend). Het is bijzonder hoe divers mijn DNA is en dat ik op deze plaatsen allemaal een klein beetje geschiedenis heb.

Ik realiseerde me meteen dat veel van deze plaatsen ook in het verleden ontzettend met elkaar in de clinch hebben gelegen. Of dat zelfs nog steeds doen. Ik zie voor me hoe de Portugezen en Spanjaarden er voor zorgden dat slaven uit Nigeria in Brazilië terecht kwamen, en ik daar uiteindelijk een mix van ben. Hoe Asjkenazisch Joodse afstammelingen uit Oost-Europa naar Recife waren gekomen omdat hier de eerste synagoge van Amerika is gesticht door de Nederlanders. Joost mag weten hoe Schotland, Ierland en zelfs Finland in deze mix terecht zijn gekomen, maar ik dank hier vast mijn immuniteit voor kou aan. Het is natuurlijk ook maar afvragen hoe betrouwbaar zo’n test is, maar goed. Het heeft me veel meer over mijzelf kunnen vertellen dan ik dacht.

Meteen bracht me dat terug bij racisme. Dit is iets wat mij, maar ook vele anderen op dit moment veel bezig houdt. Hoewel het racisme debat voor sommige mensen nog steeds een donderslag bij heldere hemel is (“waarom komen ze daar nú pas mee?!”) vond ik de afgelopen jaren de maatschappij al een stuk grimmiger worden. Het blijft toch altijd een dingetje als je een Nederlander bent met een andere etnische achtergrond. Waar je eerst niet zag (of wilde zien) dat hier door sommige anders over werd gedacht, kunnen mensen nu hard uithalen met ‘eigen volk eerst’ of ‘als je het niet bevalt, dan ga je maar terug naar waar je vandaan komt’. En dit heeft er indirect toe geleid dat ik mijzelf daadwerkelijk ben af gaan vragen: waar kom ik dan eigenlijk vandaan?

En dan ben ik dit, een mix van Zuid Amerikaans, Afrikaans en Europees bloed. En ik voel me rijk. Rijker dan de gemiddelde Nederlanders die – naar eigen zeggen volgens het volkslied – Duits bloed hebben. En wellicht nog wat anders. Rijk, omdat ik niet één geschiedenis heb, maar een heleboel. Ik zal ze nooit geheel kennen natuurlijk, maar ik ben afstammeling van zowel het volk dat heeft geleden als van het volk dat heeft getiranniseerd. En dat maakt voor mij het plaatje rond, want ik leef bij de filosofie dat alles wat ik een ander aan doe, doe ik in feite mijzelf aan (‘The Egg’ – Andy Weir). Waarom zou je mensen die andere kleuren, geloven, voorkeuren hebben weg willen hebben?

Na een heftige periode is dit echt als een ontlading gekomen. En hoewel ik mij pas recent daadwerkelijk meldt in de strijd tegen racisme, kan ik niet blijer zijn om te kunnen zeggen dat ik een kind van de wereld ben. En ik ben daardoor fucking mooi.

Ocean child | instagram @carinivana | 24 augustus 2020

Letting Latina Loose

In strijd met mezelf, alweer.

Zo’n vier jaar geleden begon ik opeens te twijfelen aan mijn bestaan. Niet aan óf ik echt bestond natuurlijk (ik heb mijn kleine teen vaak genoeg gestoten om hier bevestiging op te krijgen) maar meer wat ik hier doe. Mijn adoptie zorgde vóór die tijd nooit voor complicaties, omdat ik er simpelweg niet mee bezig was. Ik zag mezelf niet als een vrouw van kleur maar als een Nederlandse met een aanbak laagje.  Ik ben opgegroeid met de woorden dat ik gelijk ben aan anderen. Dat mijn lengte, gewicht, kleur en geslacht niet uitmaken om succesvol en gelukkig te zijn, en dat gezonde, fatsoenlijke mensen mij hier ook nooit anders op zouden  beoordelen. En ik heb mezelf dan ook verteld dat dit ook niet is gebeurd.

Ik kan inmiddels zeggen dat na vier jaar met mezelf worstelen ik eerlijk kan zijn tegen mijzelf over mijn huidskleur. En de gevolgen van deze huidskleur. Adoptie heeft betekent dat ik meer kansen heb gekregen die ik anders niet zou hebben gehad, en dat zou mij meer vrijheid moeten geven. Maar wanneer ben je echt vrij? Discriminatie is inmiddels dagelijks aan de orde in het nieuws en ik ben mezelf steeds meer gaan afvragen of dit in opkomst is of dat ik het gewoon nooit zag. Voorheen vroeg ik mezelf af : ben ík wel eens gediscrimineerd c.q racistisch bejegend?
Vroeger was mijn antwoord waarschijnlijk ‘nee’ . Of  ‘niet echt’. Of ‘niet met opzet’. Ik kon en kan zelf ook nog steeds best grapjes maken die op het randje zitten en er mee weg komen omdat ik zelf een kleur heb. Is dat eerlijk? Als je wit bent dan vallen die opmerkingen toch sneller onder racisme dan wanneer je bruin of zwart bent. En humor is nu eenmaal mijn uitweg voor vrijwel alles.

Inmiddels hebben we het allemaal deze week over #blacklivesmatter. Waarom? Omdat er wederom een zwarte man is overleden aan (politie)geweld. Niet omdat hij gevaarlijk of onhandelbaar was, maar omdat hij zwart was. Het zou een witte man niet zo snel op deze manier overkomen. Het is het zoveelste slachtoffer van racisme, en hoewel dit niet dichtbij heeft afgespeeld zou dit toch echt alarmbellen moeten doen rinkelen voor iedereen. Racisme is niet weg of weg te stoppen. En het peutert compleet mijn ‘ blanke’ identiteit af. Ben ik ooit gediscrimineerd op huidskleur? Ja. Dat heb ik destijds weggestopt, want ik herkende het niet als racisme. Toch komen al die herinneringen nu triomfantelijk terug mijn geheugen in wandelen. Alsof ik net zo dom was als Ash Ketchum die elke keer in de vermommingen van Team Rocket trapte, terwijl het duidelijk de bad guys waren die hij elke aflevering tegen kwam. Goedgelovig. Want discriminatie is niet iets dat altijd met opzet gaat. Of dat altijd gericht is aan mij. Mensen denken soms dat ze om mij heen kunnen discrimineren, want ‘ik ben geadopteerd, dus ik ben anders.’ Misschien moet je jezelf eens afvragen wat je daadwerkelijk zegt als je dat beweerd. Je kunt niet even iemand ‘cancelen’ van discriminatie / racisme omdat je diegene kent.

Maar terug naar mijn identiteit. Want ik ben steeds meer gaan voelen wat discriminatie is. Hoe er voor sommige mensen nog steeds een enorme kloof in de maatschappij bestaat en dat ik toevallig hier mazzel in heb gehad met een ‘witte’ opvoeding. En dan is mazzel een groot woord, als blijkt dat je alle opmerkingen en situaties betreft discriminatie haarscherp uit je geheugen kan plukken. Ik kan veel van mezelf zeggen, maar ik durf wel te beweren dat ik een sterke vrouw ben. Ik heb deze situaties namelijk nooit laten escaleren, ik heb opmerkingen nooit zo ontvangen dat het mij direct beïnvloedde. Maar een stapel van herinneringen hebben er wel voor gezorgd dat ik langzamerhand het gevoel kreeg dat ik voor bepaalde dingen gewoon niet goed genoeg was. Of eigenlijk, gewoon niet wit genoeg. Het is heel vermoeiend geweest om het idee te hebben dat je prestaties niet hoog genoeg zijn, dat je uiterlijk niet aan het schoonheidsbeeld voldoet, dat je inzet niet voldoende is. En niet omdat iemand je ooit letterlijk heeft gezegd dat het niet voldoet. Het is een kettingreactie van alle kleine pijntjes die mij vier jaar geleden omver hebben geworpen en ik nu herken voor wat het is. Of beter, dat ik mezelf nu herken voor wat ik ben. Gekleurd. De een noemt het latina, de ander zwart of bruin, dat is natuurlijk het mooie van Braziliaans zijn; ik ben het allemaal. Dus de volgende nare opmerking die je maakt die gericht is om mensen te kwetsen met een ander ras, andere huidskleur, ander geloof, ander geslacht… onthoud er dan bij dat je mij hier niet van ontziet. En als het je doel is om mij te raken; Bring. It. On.

Instagram @carinivana | 30 mei 2020

Multiculturele Sinterklaasboot

Dag Sinterklaasje

Elk jaar weer dezelfde discussie. En ik heb me er eigenlijk nooit actief in gemengd, want waarom zou ik? Ik heb geen kinderen. Met Sinterklaasavond zat ik vorig jaar met mijn vriendengroep chinees te eten (bakjesavond in plaats van pakjesavond), bier te drinken en een dobbelspelletje te doen met allerlei rare cadeautjes van een euro of twee die we op een stapel hebben gesmeten. De discussie over het feest blijft uit, want wij geloven niet in Sint Nicolaas maar in Hertog Jan (en die bestaat sowieso).

Maar ik heb nu wel een lief klein neefje. Die dit jaar sowieso niks zal snappen van het sinterklaasfeest en – als ik mijn zusje goed heb begrepen – dat ook nooit echt heel groots zal gaan vieren. ‘Het is zo’n gedoe rondom dat feest, van mij mag het afgeschaft. Dan kunnen we met z’n alle kerst vieren. Dylan krijgt op school dan wel wat lekkers met Sinterklaas en dan is het wel goed.’
Ik knikte toen ze dat zei. Daar was ik het mee eens. Mocht Dylan ooit neefjes en nichtjes krijgen (in de zin van : mocht ik zelf ooit kinderen krijgen) dan zullen die hetzelfde beleven. Sinterklaas een klein beetje vieren maar de grote cadeaus met kerst. Met Halloween worden ze sowieso al verwend (ja, ik word een Halloween tante/moeder) Waarom?

Omdat ik het eigenlijk wel eens ben met de mensen die ‘zeuren’ over zwarte piet. Ik voel me er zelf niet perse door gediscrimineerd, maar ik ga niet ontkennen dat een beeld waar een witte man op een boot staat met tientallen zwarte helpers niet op zijn minst historisch beladen is. En begin nu niet over de schoorsteen, kom op zeg. Als je mensen buiten Nederland dit beeld zou laten zien, dan zouden die zonder tekst en uitleg echt niet de link leggen met iemand die door een schoorsteen gaat. En daarbij, de kerstman gaat bijvoorbeeld zélf door de schoorsteen en komt ook niet zwart terug. Zijn kleding blijft misschien wel weer verdacht schoon maar ja… daar heb je Vanish Gold voor. Gewoon even inwrijven op de vlek, scheutje bij de was en klaar. Als je dan toch een sprookje maakt, geef dan een logica mee dat mensen ook gewoon na een dag werken kunnen douchen en niet voor altijd zwart blijven omdat ze door schoorstenen gaan. Als ze hun kleding kunnen wassen, hoezo hun gezicht dan niet? En hoezo zijn ze dan al zwart als ze aankomen tijdens de intocht?

Wat ik niet begrijp is waarom mensen door willen blijven gaan met iets waar anderen zich gediscrimineerd door voelen. Ik weet nog dat mij een paar jaar geleden werd gevraagd wat ik er van vond, en toen ik zei dat ik er geen problemen mee had werd ik meteen als voorbeeld gebruikt zo van : ‘Zie je wel, het is geen discriminatie want zíj heeft er geen probleem mee en ze is bruin. Dus.’
Ik sprak zelfs mensen die zeiden dat ‘je gediscrimineerd voelen een keuze is’. Je kunt het je ook gewoon niet aantrekken was hun reactie.
Ja, echt?

Als geadopteerde heb ik hier ook best een tijd mee geworsteld. Ik heb als kind heel erg genoten van het sinterklaasfeest en wil dat niemand perse ‘afpakken’. Maar als kind begreep ik niet dat het andere mensen pijn doet. Want als ik eerlijk ben, ging het mij om de cadeautjes. Echt. De rest er om heen was allemaal heel spannend, maar na 5 december kon het me geen reet schelen wie die man op die boot was. En toen mijn ouders vertelde dat zij al die jaren de cadeautjes hadden gekocht, was mijn eerste gedachte ook : krijg ik volgend jaar dan nog wel cadeautjes?!
Want daar ging het me om. Lekker materialistisch als ik ben. En daar gaat dit hele feest ook om. Het is al lang niet meer het feest van vroeger.

 

Mijn oplossing?

Ja, sommige zullen misschien nu denken : “Carin, jij hebt makkelijk kletsen, toos kinderloos. Ik moet het mijn kind gaan uitleggen! Steun zucht kreun dat is echt heel erg moeilijk.” Vrees niet. Als je echt een koos fantasieloos bent en denkt dat je niet een verhaaltje kunt verzinnen waar je kinderen je in zullen geloven (man met een paard op het dak is natuurlijk ook wel gewoon super logisch allemaal dus je zult met iets beters aan moeten komen dan dat) dan heb ik een mooi alternatief voor aankomende vieringen.

Zet een man op een boot van – i dont know – Aziatische afkomst. Geef hem die staf en die mijter en zet vervolgens zijn personeel van alle verschillende generaties, afkomst en geloof er naast zodat ieder kind zich betrokken voelt. Deel geen cadeaus uit maar vier de diversiteit van alle mensen op de wereld. Geef kinderen een feest van samenhorigheid en waar ze iets van leren, niet een feest waar ze worden verwend als ze zich enigszins weten te gedragen. Is een boot niet veel leuker met een Piet, Pete, Le Pete, El Pieto, Piti, Pjotr en Peter er op?

En als je dat niks vind, ook prima joh. Maar hou alsjeblieft in godsnaam op met reageren alsof men probeert om op misdadige wijze de culturele geschiedenis van Nederland te wissen. Alsof een groep met grote kinderhaters bij elkaar is gekomen en een plan heeft opgesteld om een feest af te pakken dat met geen mogelijkheid veranderd kan worden. Want ja, traditie.

Maar ja, misschien ben ik hier niet neutraal in. Aan de andere kant : voor iemand die een donkere huid heeft maar blank is opgevoed vind ik dat ik best mijn mening mag hebben.

foto  : instagram @carinivana | 6 november 2017 “white faces”

Anti Depressiva

Ik had eigenlijk nooit een goed beeld bij anti depressiva. Maar goed, dat had ik ook niet bij een depressie. Ik wist wel dat ik er een beetje aanleg voor had, want ik heb eerder een periode gehad dat ik niet lekker in mijn vel zat, maar zo heftig als afgelopen half jaar had ik nooit zien aankomen. Mijn brein was een soort tornado van vuur en as door een burn-out en een depressie en ik heb best lang gedacht dat dit vanzelf wel weer zou oplossen. Maar dat deed het natuurlijk niet.

Een paar weken geleden was ik weer eens onwel geworden. Dit keer op werk, helaas. Dat was toch wel echt een punt waarop ik dacht : oke, ik heb alles geprobeerd, nu gaan we medicijnen proberen. Mijn psychiater was het daar ook mee eens. Nu, ruim 1,5 maand verder vraag ik me af waarom ik dit niet eerder heb gedaan.
Ik was voornamelijk bang voor de bijwerkingen (die ik de eerste twee weken ook best heftig had) maar ik voel me nu weer mezelf. De tornado is verdwenen en hoewel er nog steeds een grauw verbrand landschap is achter gebleven, groeien er toch stiekem weer kleine dingetjes. Ik heb nog steeds niet echt een idee wat ik wil gaan doen met mijn toekomst en hoe ik alles weer op moet gaan pakken, maar ik lig er niet meer van wakker in ieder geval. Sterker nog, door de medicijnen slaap ik haast weer te veel. Opzich niks mis mee, ik heb het gevoel dat ik afgelopen maanden als een zombie heb geleefd dus een beetje extra slaap kan geen kwaad, maar ik moet het ook niet overdrijven.
De tijd gaat naar  mijn gevoel al zo snel, en dat voor iemand die niet eens fulltime werkt. Er komt helaas nog weinig uit mijn vingers, maar dat komt vast wel weer.

Het verbaasde mij eigenlijk hoeveel mensen met anti depressiva te maken hebben gehad of hebben gebruikt. Misschien dat er toch een soort taboe heerst over het onderwerp. Een depressie is natuurlijk ook niet echt een gezellig onderwerp om op feestjes over te kletsen. En in de supermarkt babbel je ook niet over de paprika’s naar je klanten dat je een burn-out hebt en daarom eigenlijk geen idee hebt wat er gaande is op de zaak en dat als ze antwoord willen op hun vraag, ze het beste gewoon even de zaak kunnen bellen of mailen. Maar gezien ik afgelopen maanden als the walking dead vooruit bewoog hadden mensen wel door dat ik misschien niet helemaal lekker in mijn velletje zat. En nu het beter gaat en ik aangeef dat ik medicijnen heb, hoor ik veel vaker verhalen van mensen die dat ook hebben gebruikt.
Misschien is het gewoon een ‘ziekte’ van deze tijd. Of van de drukke maatschappij waar we in leven. De angst om niet meer te weten waar je nou eigenlijk mee bezig bent en wat je moet gaan doen en niet de kans ziet om een jaartje rond te gaan reizen over de wereld.

Maar met mij gaat het nu beter. Gisteren heb ik een vliegticket geboekt naar Japan. In maart, wanneer de kersenbloesem hopelijk bloeit, ben ik in het land van de rijzende zon. Samen met Jeroen en Armindo. Ik hoor van zoveel mensen ‘dat land heb ik ook op mijn bucketlist staan!’. Ik dus ook. En ik ga hem afstrepen! Yata!!!!

Insomnia

Niet kunnen slapen is nog nooit zo’n kwelling geweest. Ik heb altijd prima kunnen slapen. En ik kan ook eigenlijk wel overal slapen. Op een festival, 100 meter verwijderd van het 24-uurs cafe dat niet echt meer 24 uur open was maar gewoon herrie maakte tot het moment dat je eindelijk weer zin had in een muziekje bij je ontbijt. En dan stoppen. Rot cafe.
Of een vliegtuig op weg naar Zuid Amerika, een avontuur tegemoet. Of gewoon op de bank omdat je toch al ligt en de kat bovenop je is gaan zitten en warm is en spint.
Maar de laatste twee en een halve maand slaap ik zeer slecht. Ik ga niet vroeg naar bed, dat geef ik toe. Ik zie het meestal wel een uurtje of 01:00 worden. Maar dan ben ik daarna ook binnen een paar minuten diep in slaap en droom ik over de meest bizarre dingen.

Dat is voorbij. Ik ben een insomniak geworden ( dat is geen woord, weet ik – doet er niet toe. Slapeloze klinkt gewoon heel suf en ik voel me al suf genoeg) . Waar ik normaal mijn gedachten voel wegvloeien na een tijdje, blijven ze nu haarscherp. En zodra ik nog logica kan maken van mijn gedachten, kan ik niet slapen.
“Waar denk je dan allemaal aan?”
Tja, waar niet aan? De ene nacht lig je te bedenken waarom je eigenlijk alleen in je bed ligt en niet samen met een man die de looks heeft van Jon Snow. Want je bent bang, er komen vannacht vast inbrekers. Dat denk je nu namelijk al bijna een half jaar, dus ze zullen toch wel een keer komen nu. Daarvoor was je nooit bang voor inbrekers (wat willen ze komen halen, mijn Dogo Shoes? Ik heb verder echt 0 spullen van waarde) maar vandaag de dag ben ik niet alleen maar bang dat ze mijn wifi code willen kraken. Terwijl ik overdag echt compleet niet stil sta bij dit soort dingen. Ik weiger me aan te melden bij de whats app buurtpreventie omdat ik het vooroordeel heb dat die mensen alleen maar uit hun ramen staren om de eerste de beste toerist te willen bestormen met hooivorken en toortsen. Ik ben ook geen bang persoon, maar ’s nachts opeens wel. En dat er dan geen stoere Jon Snow in huis is, is toch jammer. Moet ik die inbrekers toch zelf te lijf gaan met mijn Dogo’s.

Een andere nacht zit ik na te denken over wat ik nu allemaal heb bereikt in mijn leven. Ja, dat is een zwaar onderwerp voor iemand die in slaap moet zien te komen. Het is dan ook best logisch dat het me niet lukt natuurlijk. Niet dat ik nu zo erg mezelf aan het prijzen ben wat ik bereikt heb, maar meer dat ik aan het piekeren ben wat ik nog wil bereiken voordat… tja, Voordat wat? Voordat meneer Jon Snow naast me ligt en baby’s wil maken? Want dat doet iedereen om me heen tegenwoordig, en met de leeftijd van 30 jaar is baby’s maken geen onlogische stap. Maar ik heb nog lang niet genoeg dingen van mijn bucketlist kunnen strepen voordat ik daar mee begin. Hoe ga ik dat klaar spelen?
En sowieso, van baby’s kun je ook niet slapen.

En sommige nachten lijk ik gewoon gesprekken of gebeurtenissen te herhalen die compleet niet relevant zijn. Het gaat soms echt helemaal nergens over. Laatst was ik in mijn hoofd Lord of the Rings gestart – ik dacht dat ik daar wel moe van zou worden. Als je je afvraagt hoe ik dat doe ; ik ken sommige films door en door en hoef niet eens beeld te zien om de scene voor de geest te halen. Ik heb dit in het verleden vaker gedaan, bij wiskunde bijvoorbeeld. Het kon me niet boeien en ik zat met mijn gedachten in een scene over hoe Harry Potter werd gesorteerd in Griffoendor. Maar toen was het handig. Nu krijg ik de film niet meer afgezet en zelfs na de denkbeeldige aftiteling zit ik nog steeds in de denkbeeldige bioscoop in mijn hoofd naar een scherm te staren. En dan kan ik wel the Two Towers gaan afspelen in mijn hoofd, maar die marathon ga ik niet wéér doen. Schaapjes tellen heeft ook geen nut. Ik kom met gemak aan 517 schapen voor ik de moed op geef.

Dus nu ben ik aan de slaappillen gegaan. Echt goed slapen doe ik niet, maar ik lig in elk geval niet wakker tot 04:00 uur om vervolgens te dromen dat ik wakker blijf. Niks vermoeiender dan dat. Waar ik vroeger de meest creatieve dromen had (en ze vaak nog kon herinneren ook), droom ik nu dat ik niet slaap. En dan word ik wakker met een gezicht als een panda en de energie van een wandelende tak.

Als iemand nog een prachttip heeft om mij in slaap te krijgen – of gewoon oersaai kan vertellen en dit naast mijn bedrand wil doen ; je bent welkom.
Als je er uit ziet als Jon Snow trouwens ook. Slapen doe ik immers toch niet…

Foto “Insomnia”  | via instagram @carinivana | 21 april 2017

Poepbroek

Je wordt gefeliciteerd omdat je tante bent geworden. Eigenlijk is dat maar raar, want je hebt immers niets gedaan daarvoor. Misschien is dat weer een typisch Hollands iets – iemand feliciteren omdat je zusje met heel veel pijn en moeite een kind heeft gebaard. Misschien is het net als bij een voetbalwedstrijd dat je de spelers op de bank ook moet feliciteren met de winst, ze hebben immers goed gekeken naar de wedstrijd. Dat ze geen poot uit konden steken was waarschijnlijk niet hun keuze.
Dus ik accepteer de felicitaties als tante, want betreft team effort – ik heb wel 8 uur in het ziekenhuis gezeten tot mijn neefje er was. Helpen persen kon ik niet, anders had ik het echt wel even van mijn zusje over genomen.

Vreemd genoeg weten mensen dit toch ook weer om te draaien als het om familie gaat.
“Hoe voelt het  nu om tante te zijn?”
Ik ben al 7 jaar tante is dan mijn antwoord. Eigenlijk langer, maar dat wist ik gewoon niet.
“Ja, maar dat is niet hetzelfde.”
Ik snap direct wel wat ze bedoelen, maar het voelt meteen weer alsof ze de wereld aan het omdraaien zijn.
“Je hebt natuurlijk veel meer met Ingrid dan met je andere zussen.”
Dat is een understatement. En dat is  niet omdat ik dat wil, maar omdat dat gewoon zo is gegaan. Dat ik mijn zussen in Brazilië weinig zie en hun dochters niet echt kan zien opgroeien is natuurlijk heel anders dan dat ik 2 straten van Ingrid vandaan woon en Dylan zal zien leren lopen, praten en uiteindelijk schelden – mits zijn moeder bijdraait en eens netjes leert te praten. (Waar ik stiekem niet eens op zit te wachten, dat Ingrid het scheldkanon van de familie is, is echt super grappig)
Maar waar mensen je vragen naar je ‘echte ouders’ , zijn opeens mijn ‘echte’ nichtjes niet hetzelfde als mijn neefje nu. Ik begin nu een beetje aan mezelf te twijfelen of ik wel echt ben. Misschien ben ik ook wel een nepperd.

Maar om de vraag te beantwoorden hoe ik het ervaar : ja, natuurlijk ben ik een trotse tante. Toen ik Dylan voor het eerst vast had heb ik hem alle geheimen verteld die hij moest weten. A) Zijn moeder is een scheldkanon. B) Zijn vader is een jankerd (dus zijn rapport maakt niet uit, hij huilt er toch wel om). C) Als je iets niet voor elkaar kan krijgen bij je ouders, ga dan naar oom Danny. Die is niet eens in staat om een kat snoep te weigeren als het er om zeurt, dus laat staan zijn neefje. En D) Vraag je nooit af waar tante Carin mee bezig is. Dat weet ze zelf ook niet.
Dylan keek me wel aan, maar of hij het heeft onthouden… ik ga maar even uit van niet. Misschien beter ook, anders heb ik ruzie met het scheldkanon.
Ik kijk uit naar het moment dat hij gekke woorden gaat roepen en wankelend gaat lopen en brillen van gezichten graait. Een lekkere baby lastpak. Zo kun je je namelijk gedragen als je klein bent. Ik kan het weten – ik ben ook nog steeds klein en ik praat ook gek en wankel ook na een wijntje of 2. Brillen laat ik dan wel weer zitten. Vaak.

Het belangrijkste wat ik Dylan deze week heb mee proberen te geven is dat hij lekker mag kiezen wie en wat hij wil zijn. Hij is half Nederlands, Half Portugees, maar hij mag zich van mij ook 5% Braziliaans noemen. (Waarom 5%? Vond ik gewoon een leuk getal. Dan gaan mensen proberen uit te rekenen hoe ver in de stamboom iemand uit Brazilië moest zijn gekomen, terwijl dat gewoon helemaal niet zo is)
En hij mag zichzelf ook gewoon wereldburger noemen. Zoals ik. Ik heb bedacht op de dag dat hij werd geboren dat ik een tatoeage wil van de wereldbol, als symbool dat ik een wereldburger ben. Zal nog wel even duren voor die staat, maar het voelt toch goed.
Wereldburger.

Al heeft al dat geklets over burger me weer doen watertanden naar een hamburger. Dylan, als je een hamburger wil zijn dan mag dat ook hoor jongen. Tante vind het allemaal goed.

foto ‘world citizen’ | via instagram @project_aconchego | april 2017