Ik had eigenlijk nooit echt nagedacht over het fenomeen ‘burn-out’. Ik merkte wel sinds ik zelf ondernemer was geworden dat ik gevoeliger ben voor stress dan ik had willen zijn (want in mijn hoofd kan ik misschien alles wel prima relativeren, mijn lijf is het daar gewoonweg niet mee eens) en ik blijk toch minder stressbestendig dan ik er uit zie.
Stress is ook een nare vijand. Mijn vorm van stress uit zich in migraine – niet het soort dat je knallende hoofdpijn krijgt, maar het soort dat ik het gevoel in mijn rechterarm verlies, mijn spraak kwijt raak en in sommige gevallen flauw val daarna. Ik ben hiervoor ook al naar het ziekenhuis geweest en onder de MRI gegaan – maar er was niets verbazingwekkends te zien (behalve dat ik dus een brein bleek te hebben). Dus als je mij ziet liggen, bel alsjeblieft niet direct een ambulance. Dan ben ik meteen mijn eigen risico kwijt en gezien ik dat niet kan betalen raak ik dan alleen maar in nog meer stress.
Maar om even terug te komen op een ‘burn out’. Het is voor mij een onwerkelijk iets. Ik kan vaak niet slapen, maar ben wel dagenlang moe. Ik werk nog maar 16 uur per week maar heb het idee dat ik na dag 2 hele bergen heb verzet en een marathon heb uitgelopen. En ik kan je niet vertellen wat ik nou precies gedaan heb in die dagen. Veel kan het niet zijn, want de hele werkdag drentel ik een beetje als een zombie rond en sta soms best onhandig in de weg in ‘zombie’ modus. Wat kwam ik hier ook alweer doen? Wat was ook alweer mijn taak? Wat vroeg die klant me nou net? Het is best lastig om in een winkel te werken en de focus er bij te houden. Soms vlucht ik ook onbewust weg. Mijn hoofd loopt dan over en ik moet weer even tot rust komen omdat ik anders de volgende klant veel te heftig vind. Of omdat ik bang ben dat ik stomme fouten ga maken – dingen waarvan ik best weet hoe het hoort, maar ik niet kan achterhalen waarom ik niet ze niet meer goed doe. Het is vermoeiend. Je zelfvertrouwen staat letterlijk op nul, want je weet gewoon niet meer waarom je dingen niet onthoud of fout doet. Je kan niet aangeven wanneer je een vraag gaat onthouden of na 30 seconden al weer kwijt bent. Je staat je collega’s maar een beetje schaapachtig aan te staren als ze vragen wat je aan het uitspoken bent.
Gelukkig is het wel duidelijk dat ik niet helemaal goed functioneer. Ik ben soms bang op momenten dat ik erg vrolijk ben mensen misschien al snel gaan denken : gelukkig, het gaat weer goed en ze functioneert weer. Dan raak ik weer haast in de stress omdat ik dan denk dat mensen verwachten dat ik weer helemaal 100% de focus er bij heb. Terwijl ik eigenlijk alleen nog maar meer vergeet als ik druk en vrolijk ben. Het begint bij kleine dingen als verjaardagen, afspraken, dingen inplannen. Maar inmiddels gaat het nu al zo ver dat ik appjes vergeet te antwoorden als ik niet direct reageer. En als ik op een werkdag wél direct reageer, dan vergeet ik weer wat ik aan het doen was. Vrouwen zouden goed zijn in multi-tasken, maar momenteel kan ik al moeilijk 1 taak volbrengen. Ik word echt moe van mezelf.
Gelukkig gaat mijn omgeving er grotendeels goed mee om. Ik snap ook wel dat niet iedereen het begrijpt (“Burn-out? Goh… dat is een moderne ziekte…”) maar mijn ouders gelukkig wel. Ik ben heel erg bang voor de vraag ‘wanneer ga je weer eens aan het werk?’ want ik heb er geen antwoord op. Ik dacht in oktober – toen ik voor het eerst naar de dokter ging om te zeggen dat ik een probleempje had – dat ik in januari wel weer minimaal 24 uur wilde gaan werken. Wat een lachertje was dat.
“Wat doe je dan eigenlijk als je thuis bent?” vragen mensen me. Ja. Goede vraag. De ene dag probeer ik wat te maken (foto’s bijvoorbeeld) maar de andere dag… ik heb geen idee. Ik heb op vrijdag al weer stress dat ik op maandag weer moet gaan werken. Aankomende zaterdagen geef ik foto cursus (want oktober-Carin dacht dat dat allemaal wel weer kon) waar ik ook al behoorlijk van in de stress schiet, puur vanwege de voorbereidingen. Cursus geven is wel echt heel erg leuk. Ik hoop dat het me lukt.
Ik hoop in elk geval dat ik weer een beetje rust ga vinden. De (commerciële) fotografie laat ik bijna helemaal links liggen, want daarvan ondervind ik misschien nog wel de meeste stress. Ik ben dan wel fotograaf, mijn focus is all over the place.
foto ‘burn-out’ | via instagram @carinivana | 8 februari 2017
CARIN IVANA.NL 